Lohusalık dönemi nedeniyle kısa bir süre ara verdiğim bloguma heybemde bir dolu hikayemle bomba gibi dönme kararı aldım. Bu heybede yok yok! Hadi başlayalım. Dikenli tellerden gül bahçelerine açılan kapı olarak tasvir ettiğim ilk bir ayımı anlatarak başlayacağım öncelikle... Doğruyu söylemek gerekirse ilk ay gerçekten neye uğradığımı şaşırmış gibiydim. Öyle zor geliyordu ki her şey... Hormonlarımın bir anda dibe vurmasının verdiği yetkiye dayanarak lohusalık sendromunu dibine kadar yaşıyordum. Eşimin annesi ve benim annem hep yanımdalardı ama konu bana öyle yabancıydı ki, sudan çıkmış bir balık gibi etrafımda ne olup bittiğini anlamlandırmaya çalışıyordum (Not: Kırkı çıkmak diye bir şey gerçekten varmış bunu da öğrenmiş oldum). Ben tek çocuktum ve çevremde bu yaşıma kadar hiçbir bebeğin büyümesine şahit olmamıştım. Oysa şimdi kucağımda bana muhtaç minik bir melek duruyordu. Benim bebeğim... Mila... Okuma yazmayı yeniden söküyordum sanki. Tüm ezberlerim alt üst olmuştu. Şu